Alice

Alice is 35 jaar, getrouwd en moeder van een dochtertje van 3. Voor Alice is haar gezin enorm belangrijk, en een toonbeeld van de veerkracht die zij en haar man hebben laten zien.
Toen ze voor het eerst zwanger bleek te zijn, was dit een euforisch moment. “Wij wisten dat het bij mij niet vanzelfsprekend zou zijn. We hadden een kleine maand eerder te horen gekregen dat we niet in aanmerking zouden komen voor een vruchtbaarheidstraject in het ziekenhuis. En toen bleek ik toch zwanger te zijn!”

Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam, net als een zwangerschap later in dat jaar. Dit was een hele moeilijke periode. “Toen ik die eerste miskraam had gekregen en aan een depressie leed, was ik enorm zoekende. Ik dacht, ik word geen moeder, maar wie of wat ben ik dan wel? Ik was namelijk ook net gestopt met mijn opleiding, dus ik zou geen lerares worden.”
Na enige tijd raakte Alice zwanger van haar dochter en ging alles gelukkig goed. “Mijn dochter heeft mij een identiteit gegeven, dat ik moeder ben, haar moeder mag zijn.”

Na de geboorte van hun dochter, volgden er opnieuw drie miskramen. “Tijdens die laatste zwangerschap was ik het verst, ik was 13 weken zwanger. We wisten dat het een meisje was, en dat ze het Syndroom van Down zou hebben. We wisten eigenlijk al zoveel van haar.” Alice vindt het belangrijk om aan haar dochter uit te leggen wat er speelt. “Ze ziet dat wij verdriet hebben, straks denkt ze nog dat zij daar de oorzaak van is. Ik denk dat het veerkracht is om open en eerlijk over verdriet te zijn, naar jezelf en naar je kind.”

Zo kijkt ze ook naar het contact met andere mensen om het gezin heen. “Eerst dacht ik altijd dat mensen het als zwakte zouden zien, als ze zouden weten dat de situatie bij ons niet zo rozengeur en maneschijn is. Maar ik heb juist ervaren dat ze het fijner vinden als ze weten waar ze aan toe zijn.” Ze is het meest trots op de band met haar dochter. “Ik kan gewoon merken dat mijn dochter weet wat ze aan me heeft, ik merk dat ze vertrouwen in me heeft.”