Els

Els is 52 jaar, woont in Tollebeek en heeft twee zoons. Haar oudste is 16 en de jongste is bijna 15. De zoons van Els komen beide uit Haïti. In het gehele adoptietraject heeft Els veel veerkracht laten zien, de adoptieprocedure duurde meer dan 4 jaar.
Daaraan voorafgaand maakte ze een zwaar traject van vruchtbaarheidsbehandelingen door.

Het moment dat Els en haar toenmalige echtgenoot voor het eerst hoorden dat er een kindje aan hen gekoppeld zou worden, herinnert ze zich nog heel goed. “Hij was 4 maanden oud, ik stond helemaal perplex. Ik weet niet of ik me ooit nog eens zo ontzettend gelukkig heb gevoeld, dan op dat moment. Toen ik wist dat ik eindelijk moeder zou worden.”

Tussen dit gesprek en zijn komst zat bijna anderhalf jaar. “Dat had ik niet verwacht, dat we nog zo lang geduld zouden moeten hebben. Dat wachten was ontzettend zwaar, want ik had alles voor zijn komst al klaar staan. Dan komt het echt op positief denken aan.”

Na enige tijd kwam er in het gezin ruimte voor een tweede kindje. Vlak voor de aardbeving in Haïti in 2010 werd Els gebeld, dat men op zoek was naar een adoptiegezin voor een jongetje.
“Eerst zaten we in de spanning vanwege de aardbeving, en wisten we niet of onze zoon nog zou leven. Daarna werd bekend dat de adoptiekinderen eerder naar Nederland zouden komen, dan voor de aardbeving werd gedacht. Binnen een week was onze jongste zoon bij ons thuis. Dat was voor iedereen schakelen, maar ook wel weer heel bijzonder.”

“Je leert heel veel over jezelf. Het is ook fijn om kinderen in deze wereld de kans te geven op een goed en mooi leven.”
Natuurlijk kan de opvoeding ook weleens lastig zijn. “Je hebt weleens momenten dat je denkt: hoe moet dit? En dat vind ik dan soms wel lastig.” Zeker sinds Els en haar toenmalige partner niet meer samen zijn: “Dat je het altijd alleen moet doen. Je hebt niet meer die partner naast je, die het even over kan nemen. Je moet zelf je schouders eronder zetten. Dat je het niet los kunt laten, dat staat mijn eigen veerkracht wel eens in de weg.”

Het helpt om af en toe tijd te nemen voor jezelf, even rust te nemen, en positief te denken. Terug te kijken naar wat er allemaal gelukt is: “Als ik terugdenk, denk ik van nou, ik heb het toch wel sterk doorstaan eigenlijk.”
Het meest trots is Els op haar jongens: “Ik ben heel trots op hoe ze zich ontwikkeld hebben, hoe ze het doen in het leven, dat het goed gaat op school en dat ze hun dromen najagen.”