Saeda is een Somalische vrouw van begin twintig en woont in een van de asielzoekerscentra (AZC) in Flevoland. Ruim een jaar geleden is ze vanuit Jemen naar Nederland gevlucht, vanuit de hoop op een veilig en stabiel leven. Inmiddels heeft Saeda een verblijfsvergunning en wacht ze op een woning. Ze is erg actief; zo volgt ze taallessen, doet ze vrijwilligerswerk en heeft ze sinds een maand een bijbaantje. In de kantine van het AZC vertelt ze over haar leven.
In Jemen heeft Saeda IT gestudeerd. Naast deze studie heeft ze zich ingezet voor een humanitaire organisatie gericht op het ondersteunen van kinderen en vrouwen die getroffen zijn door de Jemenitische burgeroorlog. Als haar studentenwoning getroffen wordt door een bom, heeft ze geen keus: ze moet noodgedwongen op de vlucht slaan. Samen met haar studiegenoten begint Saeda aan de lange weg naar Europa. Van Jemen via Sudan naar Libië en vervolgens in een bootje de Middellandse zee over naar Italië. Terwijl Saeda dit vertelt is de onrust voelbaar. Zij heeft zich lange tijd niet veilig gevoeld, nergens. Rustig slapen heeft ze in die tijd niet gekund. Het verlangen naar een veilige omgeving is zo groot dat Saeda is gaan zoeken waar dit mogelijk zou zijn. Nederland, wordt haar verteld. De reis van Aden (Jemen) naar Ter Apel kost Saeda een jaar.
Sinds Saeda in Nederland is gaat alles beter. ‘Nu is alles goed. Ik ben veilig. Ik kan rustig slapen. Ik heb contact met mijn familie. Ik heb stabiliteit’. De basis heeft ze nu op orde. Ze ontvangt wekelijks een kleine vergoeding, heeft een zorgverzekering, volgt taallessen en heeft onderdak. Nu ze haar verblijfsvergunning heeft hoopt ze haar droom werkelijkheid te maken: studeren. ‘Studeren maakt mij gelukkig. Ik houd van leren’, vertelt ze met een glimlach op haar gezicht.
Dankzij haar beheersing van de Engelse taal heeft Saeda snel haar weg gevonden in Nederland. Dat is volgens haar belangrijk geweest aangezien je in Nederland vaak op jezelf aangewezen bent. Er wordt van nieuwkomers bij aankomst al verwacht dat ze zelfredzaam kunnen zijn. ‘Hier moet je jezelf begeleiden’. Dat is anders dan in de collectivistische cultuur in Jemen en dat was wennen voor Saeda. Net als het systeem in Nederland, de lange wachttijden en ingewikkelde procedures. Saeda’s advies aan anderen weerspiegelt haar eigen veerkracht: ‘In het begin was het moeilijk, maar Ik heb hierdoor geleerd om geduld te hebben. Sabr. Dat is wat ik andere nieuwkomers ook meegeef’.
Hoewel ze zich nu veilig en op haar plek voelt, ontbreekt er nog één ding voor Saeda: haar familie. Saeda heeft geen familie in Nederland. Haar moeder is samen met haar broers gevlucht naar Oeganda en haar vader woont nog in Somalië. ‘Het allerbelangrijkste in het leven is familie. Als je omringd bent door familie voel je je net een leeuw, het maakt je sterk. Dat is de kracht van familie’. Ze mist haar ouders enorm en heeft geprobeerd om gezinshereniging voor hen aan te vragen. Maar herenigen met haar ouders is wegens haar leeftijd geen optie meer. In Nederland geldt dat alleen minderjarige kinderen met een asielvergunning gezinshereniging kunnen aanvragen voor hun ouders. Volgens Saeda is zij niet de enige die lijdt onder dit beleid. ‘Ik geloof dat het nodig hebben van je familie niks te maken heeft met leeftijd. Het is een gevoel dat ieder persoon ervaart. Ieder persoon zou het recht moeten hebben om zich te herenigen met zijn of haar familie, ongeacht de leeftijd’.
Ondanks dat dit moeilijk is voor Saeda, blijft ze positief. Ze is dankbaar voor alles wat ze nu heeft en voor de kans die ze krijgt om zich verder te ontwikkelen. In de toekomst hoopt ze haar familie te kunnen ondersteunen. ‘Mijn familie gelukkig maken maakt mij gelukkig’.
Fotograaf: Michiel Fischer
Interview: Lalash Tahir
© 2024 Flevi